Mój okręg

Okręg wybor­czy nr 45 do Sena­tu Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej obej­mu­je część obsza­ru mia­sta na pra­wach powia­tu War­sza­wa: Bemo­wo, Ocho­ta, Ursus, Wło­chy, Wola. Wybie­ra­ny jest w nim 1 sena­tor na zasa­dzie więk­szo­ści względ­nej. W obec­nym kształ­cie został utwo­rzo­ny w 2011 na pod­sta­wie Usta­wy z dnia 5 stycz­nia 2011 r. – Kodeks wybor­czy (Dz. U. z 2011 r. Nr 21, poz. 112). Po raz pierw­szy wybo­ry zosta­ły zor­ga­ni­zo­wa­ne w nim 9 paź­dzier­ni­ka 2011.

 

 

bemowo

Bemo­wo – dziel­ni­ca War­sza­wy poło­żo­na na zachod­nim skra­ju mia­sta. Obej­mu­je tere­ny przy­łą­czo­ne do dziel­ni­cy-gmi­ny Wola w 1951 roku. Od 1994 roku sta­no­wi osob­ną jed­nost­kę. Nazwa pocho­dzi od nazwi­ska gene­ra­ła Józe­fa Bema. Jed­na z naj­bar­dziej roz­wi­ja­ją­cych się dziel­nic sto­li­cy. Kie­dyś była głów­nie “sypial­nią War­sza­wy”, dziś jest dużym cen­trum spor­tu i handlu.

Według danych GUS z dnia 31.12.2010 r. dziel­ni­ca Bemo­wo ma powierzch­nię 24,95 km² i liczy 114 899 mieszkańców.

Dziel­ni­ca Bemo­wo jest ści­śle zwią­za­na z Woj­skiem Pol­skim. Lot­ni­sko Babi­ce sku­pia wokół sie­bie wie­le jed­no­stek woj­sko­wych, a tak­że woj­sko­wą uczel­nię wyż­szą, insty­tut badaw­czy i zakła­dy WZL. W prze­szło­ści na tere­nie For­tu Bema dzia­ła­ły Zakła­dy Amu­ni­cyj­ne nr 1, a teren przy­le­gły do for­tu zaj­mo­wał woj­sko­wy klub spor­to­wy CWKS Legia. W okre­sie II woj­ny świa­to­wej powsta­ło tu lot­ni­sko o twar­dej nawierzch­ni i w okre­sie PRL dzia­ła­ły tu takie jed­nost­ki jak Nad­wi­ślań­skie Jed­nost­ki Woj­sko­we: 103 Pułk Lot­ni­czy (JW 1159), Samo­dziel­na Sta­cja Napraw­cza czy 3 Łużyc­ka Dywi­zja Arty­le­rii Obro­ny Powietrz­nej Kraju.

Obec­nie na Bemo­wie funk­cjo­nu­ją takie jed­nost­ki jak: Dowódz­two Ope­ra­cyj­ne Sił Zbroj­nych, 3 War­szaw­ska Bry­ga­da Rakie­to­wa Obro­ny Powietrz­nej, Cen­trum Reago­wa­nia Epi­de­mio­lo­gicz­ne­go itd.

 

Ocho­ta – jed­na z dziel­nic War­sza­wy, poło­żo­na w naj­bliż­szym sąsiedz­twie cen­trum mia­sta. Jej geo­me­trycz­ny śro­dek sta­no­wi skrzy­żo­wa­nie ulic Bitwy War­szaw­skiej 1920 r. oraz uli­cy Bia­ło­brze­skiej. Jest to naj­gę­ściej zalud­nio­na dziel­ni­ca War­sza­wy (9448 osób/km²).

Według danych GUS z dnia 31 grud­nia 2009 roku dziel­ni­ca ma powierzch­nię 9,7 km² i liczy 89 383 mieszkańców.

Na Ocho­cie miesz­czą się sie­dzi­by i budyn­ki kil­ku­na­stu wydzia­łów uczel­ni wyż­szych, a tak­że rek­to­ra­ty War­szaw­skie­go Uni­wer­sy­te­tu Medycz­ne­go, Wyż­szej Szko­ły Eko­lo­gii i Zarzą­dza­nia, Aka­de­mii Peda­go­gi­ki Spe­cjal­nej im. Marii Grze­go­rzew­skiej, Pol­sko-Japoń­ska Wyż­sza Szko­ła Tech­nik Kom­pu­te­ro­wych i Wyż­szej Szko­ły Peda­go­gicz­nej Towa­rzy­stwa Wie­dzy Powszech­nej. Znaj­du­je się rów­nież tam sie­dzi­ba Kra­jo­wej Szko­ły Admi­ni­stra­cji Publicz­nej. Część budow­li uczel­nia­nych mie­ści się na obsza­rze Kam­pu­su Ocho­ta, któ­re­go trzon sta­no­wią wydzia­ły lub insty­tu­ty mate­ma­tycz­no-przy­rod­ni­cze Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go oraz Pol­skiej Aka­de­mii Nauk, jak rów­nież sku­pio­ne na Kam­pu­sie Bana­cha budyn­ki WUM. Ponad­to nie­któ­re uczel­nie mają­ce na Ocho­cie sie­dzi­bę część budyn­ków mają poło­żo­ne w innych czę­ściach dziel­ni­cy (np. Wydział Nauk Spo­łecz­nych WSP TWP, Wydział Archi­tek­tu­ry WSE­iZ). Sku­pie­nie jed­no­stek nauko­wo-badaw­czych jest roz­wi­nię­ciem mię­dzy­wo­jen­nych kon­cep­cji mia­stecz­ka aka­de­mic­kie­go. Z lat 20. i 30. XX w. pocho­dzi kom­pleks domów stu­denc­kich Poli­tech­ni­ki War­szaw­skiej przy pl. Naru­to­wi­cza, gmach Wol­nej Wszech­ni­cy czy­In­sty­tu­tu Rado­we­go. Następ­ne budow­le powsta­wa­ły w latach póź­niej­szych, a naj­now­sze inwe­sty­cje – kom­pleks trzech Cen­trum Nowych Tech­no­lo­gii UW powsta­ją od roku 2010. Nie­któ­re budyn­ki były przej­mo­wa­ne przez kolej­ne uczel­nie, np. gmach Wol­nej Wszech­ni­cy był po II woj­nie świa­to­wej sie­dzi­bą Aka­de­mii Szta­bu Gene­ral­ne­go, a po roz­bu­do­wie Woj­sko­wej Aka­de­mii Poli­tycz­nej, następ­nie zaś kil­ku jed­no­stek Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go (głów­nie Wydzia­łu Mate­ma­ty­ki, Infor­ma­ty­ki i Mechaniki).

ursus

Ursus – dziel­ni­ca War­sza­wy, w latach 1952–1977 – samo­dziel­ne mia­sto, do 1954 roku zna­ne jako Czechowice.

Według danych GUS z 31 grud­nia 2009 dziel­ni­ca ma powierzch­nię 9,35 km² i liczy 50 355 mieszkańców.

Na tere­nie dzi­siej­sze­go Ursu­sa od XIV wie­ku ist­nia­ły trzy wsie: Cze­cho­wi­ceSko­ro­sze i Sza­mo­ty, w póź­niej­szym okre­sie rów­nież Gołąb­ki. Dopie­ro XX wiek przy­czy­nił się do roz­wo­ju tych miej­sco­wo­ści. Gdy w 1916 r. pobli­ski Prusz­ków z gmi­ny prze­kształ­cił się w mia­sto, sie­dzi­bą gmi­ny sta­ły się Sko­ro­sze. Pierw­szym wój­tem został czło­wiek wywo­dzą­cy się z tych ziem – Wła­dy­sław Hass. Był potom­kiem mał­żeń­stwa Has­sów (Józe­fa i Kry­sty­ny), któ­rzy w poło­wie XIX w. naby­li te zie­mie od ówcze­sne­go pre­zy­den­ta War­sza­wy Teo­do­ra Andraul­ta de Langerona.

W 1923 r. na tere­nie Sza­mot odda­no do użyt­ku fabry­kę Zakła­dów Mecha­nicz­nych „Ursus”. Sąsiedz­two prze­my­słu prze­kształ­ci­ło Cze­cho­wi­ce w osie­dle przy­fa­brycz­ne. Mimo iż kry­zys lat trzy­dzie­stych wyha­mo­wał roz­kwit miej­sco­wo­ści, wieś liczy­ła w 1939 r. oko­ło 7 tys. miesz­kań­ców i na swo­im tere­nie mia­ła szko­łę powszech­ną, poste­ru­nek poli­cji i przy­sta­nek kolejowy.

W latach 1939–1945 Niem­cy prze­ję­li fabry­kę i pro­du­ko­wa­li tam uzbro­je­nie. W trak­cie woj­ny, w zakła­dach pro­du­ko­wa­no nie­le­gal­nie zapal­nicz­ki zwa­ne „sabo­ta­żów­ka­mi” – dochód z nich zasi­lał pol­skie pod­zie­mie. W 1945 r., w trak­cie wyco­fy­wa­nia się wojsk nie­miec­kich z tere­nów Cze­cho­wic pró­bo­wa­no wysa­dzić zakła­dy mecha­nicz­ne, jed­nak nie uda­ło się to dzię­ki akcji pol­skich partyzantów.

Lata woj­ny to tak­że kon­spi­ra­cja anty­nie­miec­ka. Na tere­nie Cze­cho­wic dzia­ła­ła 10 kom­pa­nia „Kor­dian” sta­no­wią­ca część trze­cie­go bata­lio­nu VI rejo­nu AK „Hele­nów”. Z tych tere­nów wywo­dzi się rów­nież część bata­lio­nu „Mio­tła”, któ­ry w zgru­po­wa­niu „Radosław”walczył w powsta­niu war­szaw­skim. Powsta­ła też kom­pa­nia 7 puł­ku „Gar­łuch-Mada­ga­skar”. W budyn­ku przy ul. Boha­te­rów War­sza­wy 31 w okre­sie od sierp­nia 1944 do stycz­nia 1945 roku mie­ścił się powstań­czy szpi­tal “Kor­dian” nale­żą­cy do VI rejo­nu Armii Kra­jo­wej, o czym infor­mu­je pamiąt­ko­wa tablica.

Tuż po woj­nie, już w 1945 r. w zakła­dach zaczę­to pra­ce stu­dyj­ne nad pro­duk­cją cią­gni­ka rol­ni­cze­go na bazie nie­miec­kie­go cią­gni­ka Lanz-Bul­dog. Od 1947 r. miej­sco­wość zaczę­ła się ponow­nie roz­wi­jać dzię­ki roz­po­czę­ciu pro­duk­cji tego ciągnika.

1 lip­ca 1952 roku Cze­cho­wi­ce, Sko­ro­sze, Sza­mo­ty, Gołąb­ki i Grab­ko­wo zosta­ły połą­czo­ne w jed­no mia­sto Cze­cho­wi­ce, któ­re w 1954 r. zmie­ni­ło nazwę na Ursus, aby unik­nąć pomy­łek z mia­stem Cze­cho­wi­ce (obec­nie Cze­cho­wi­ce-Dzie­dzi­ce) na połu­dniu Polski.

Ursus szyb­ko się roz­wi­jał, przede wszyst­kim za spra­wą fabry­ki. W latach 1968–1978 powsta­ło w Ursu­sie naj­więk­sze osie­dle miesz­ka­nio­we Niedź­wia­dek skła­da­ją­ce się prze­waż­nie z wyso­kich blo­ków. 1 sierp­nia 1977 r. Ursus został przy­łą­czo­ny do War­sza­wy i stał się czę­ścią dziel­ni­cy Ocho­ta. 1 stycz­nia 1993 roku Ursus został wyłą­czo­ny z Ocho­ty jako ósma dziel­ni­ca war­szaw­ska. W wyni­ku zmia­ny ustro­ju m.st. War­sza­wy doko­na­nej na mocy usta­wy z dnia 25 mar­ca 1994 roku War­sza­wa sta­ła się związ­kiem komu­nal­nym 11 gmin, w któ­re­go skład wcho­dzi­ła gmi­na War­sza­wa-Ursus. Następ­nie, na pod­sta­wie usta­wy z dnia 15 mar­ca 2002 roku o ustro­ju mia­sta sto­łecz­ne­go War­sza­wy sto­li­ca Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej mia­sto sto­łecz­ne War­sza­wa sta­ło się gmi­ną mają­cą sta­tus mia­sta na pra­wach powia­tu, a Ursus jed­ną z 18 dzielnic.

25 czerw­ca 1976 r. w Zakła­dach Mecha­nicz­nych Ursus roz­po­czę­ły się straj­ki w pro­te­ście prze­ciw­ko pod­wyż­kom cen żyw­no­ści. Na kil­ka­na­ście godzin zablo­ko­wa­ne zosta­ły linie kole­jo­we co dopro­wa­dzi­ło do bru­tal­nej pacy­fi­ka­cji doko­na­nej przez mili­cję, któ­rych efek­tem były pro­ce­sy i suro­we wyro­ki dla orga­ni­za­to­rów. W trak­cie pro­te­stów zatrzy­ma­no pocią­gi jadą­ce tra­są przez Ursus, pró­bo­wa­no nawet prze­ciąć tory.

Ursus jest jed­ną z naj­mniej­szych dziel­nic War­sza­wy pod wzglę­dem powierzch­ni, jed­nak śred­nią gęstość zalud­nie­nia (5030 osób/km²) ma wyż­szą niż śred­nia War­sza­wy (3219 osób/km²).

W Ursu­sie znaj­du­ją się trzy par­ki: Cze­cho­wic­ki, Has­sów i Ache­ra (nazwa­ny imie­niem daw­ne­go posia­da­cza ziem­skie­go w Ursu­sie – Fran­cisz­ka Adol­fa Ache­ra, na któ­re­go daw­nych tere­nach stoi obec­nie ten park).

włochy

Wło­chy – dziel­ni­ca War­sza­wy poło­żo­na w połu­dnio­wo-zachod­niej  czę­ści miasta.

Według danych GUS z dnia 31.12.2009 r. dziel­ni­ca ma powierzch­nię 28,63 km² i jest siód­mą co do wiel­ko­ści spo­śród 18 dziel­nic War­sza­wy. Liczy 39 690 miesz­kań­ców, co sytu­uje ją jako czwar­tą od koń­ca pod wzglę­dem licz­by miesz­kań­ców i szó­stą od koń­ca pod wzglę­dem gęsto­ści zaludnienia.

W śre­dnio­wie­czu na okre­śle­nie tych tere­nów sto­so­wa­no nazwy Sopę­chy i Porzu­ce­wo. W 1452 r. Porzu­ce­wo nabył Jan Włoch od Pio­tra Stra­cho­ty. Nazwę wsi z Porzu­ce­wo na Wło­chy zmie­ni­ła jego sio­strze­ni­ca Kata­rzy­na w pierw­szej poło­wie XVI wie­ku. Alter­na­tyw­na hipo­te­za gło­si, że miej­sce to wzię­ło swą nazwę od wojsk cudzo­ziem­skich, przy­pusz­czal­nie wło­skich, któ­re mia­ły sta­cjo­no­wać nie­opo­dal pola elek­cyj­ne­go na Woli, co jest jed­nak ze wzglę­dów fak­to­gra­ficz­nych wąt­pli­we, gdyż nazwa pocho­dzi z cza­sów wcześniejszych.

W latach osiem­dzie­sią­tych i dzie­więć­dzie­sią­tych XIX wie­ku na obsza­rze dzi­siej­szej dziel­ni­cy powsta­ły trzy for­ty zewnętrz­ne­go pier­ście­nia umoc­nień Twier­dzy War­sza­wa. Są to: Fort V (“Wło­chy”), Fort VI (“Okę­cie”) oraz Fort VII (“Zbarż”).

W latach 20. XX w. po roz­par­ce­lo­wa­niu daw­ne­go mająt­ku rodzi­ny Koeli­che­nów na mia­sto-ogród, pro­po­no­wa­no nada­nie nowo powsta­ją­cej wsi nowej nazwy – Lechów, któ­ra mia­ła nawią­zy­wać do pobli­skich Pia­sto­wa i Cze­cho­wic. Po bada­niach histo­rycz­nych zacho­wa­no jed­nak daw­ną nazwę.

Do 1939 roku sie­dzi­ba wiej­skiej gmi­ny Wło­chy. W latach 1939–1951 Wło­chy posia­da­ły pra­wa miej­skie. W 1951 mia­sto Wło­chy zosta­ło przy­łą­czo­ne do War­sza­wy jako część admi­ni­stra­cyj­nej dziel­ni­cy Ocho­ta. Od 1994 wraz z kil­ko­ma inny­mi dziel­ni­ca­mi (m.in. Rako­wem i Okę­ciem) weszły w skład gmi­ny War­sza­wa-Wło­chy. W 2002 gmi­na sta­ła się samo­dziel­ną dziel­ni­cą Wło­chy m. st. Warszawy.

wola

Wola – dziel­ni­ca War­sza­wy poło­żo­na w zachod­niej czę­ści miasta.

Daw­na dziel­ni­ca prze­my­sło­wa, słyn­na z elek­cji pol­skich kró­lów i sil­ne­go ruchu robot­ni­cze­go, obec­nie nabie­ra cha­rak­te­ru ogól­no­miej­skie­go. Na Woli znaj­du­je się wie­le obiek­tów i tere­nów prze­my­sło­wych, czę­sto zanie­dba­nych, któ­re obec­nie są burzo­ne, spo­ra­dycz­nie remon­to­wa­ne i prze­bu­do­wy­wa­ne w nowo­cze­sne cen­tra biu­ro­we lub luk­su­so­we powierzch­nie miesz­kal­ne (np. Fabry­ka Koro­nek na Powąz­kach). Trzy z nich zamie­nio­no w muzea zwią­za­ne z prze­my­słem – Muzeum Prze­my­słu w Fabry­ce Nor­bli­na, Muzeum Gazow­nic­twa w Sta­rej Gazow­ni oraz sta­ra elek­trow­nia tram­wa­jo­wa sta­ła się sie­dzi­bą Muzeum Powsta­nia Warszawskiego.

Według danych GUS z dnia 31.12.2009 r. dziel­ni­ca ma powierzch­nię 19,26 km² i liczy 137 692 miesz­kań­ców. Według danych Urzę­du Dziel­ni­cy Wola w lutym 2012 na Woli zamel­do­wa­ne było 128 895 osób osób na pobyt sta­ły i 4 708 osób osób na pobyt czasowy.

XVII w. na polach wol­skich odby­wa­ły się wybo­ry kolej­nych kró­lów pol­skich pod­czas wol­nych elek­cji. Tutaj w obro­nie War­sza­wy przez woj­ska­mi rosyj­ski­mi w 1831 r. wal­czy­li Józef Sowiń­ski i Józef Bem. W cza­sie powsta­nia war­szaw­skie­go woj­ska nie­miec­kie maso­wo mor­do­wa­ły lud­ność cywil­ną Woli.

Źró­dło: Wikipedia